Krwawy film muzyczny, bajka dla dorosłych, sen zapisany w obrazie filmowym, baśń o syrenach… trzeba przyznać – debiutująca reżyserka puściła wodze fantazji!
Kto powiedział, że bajki są tylko dla dzieci?
Dwie młode… syreny Srebrna i Złota, znalazły się w mieście, nocą tętniącym życiem, muzyką i zabawą. Zapragnęły poznać siebie jako kobiety, odkryć swoją intymność, przede wszystkim – dojrzeć, według nich, oddać się pierwszej namiętności. Dołączają do zespołu Figi i Daktyle, dotychczas w trzyosobowym składzie (basista – Jakub Gierszał, klawisze – Andrzej Konopka, wokal – Kinga Preis), jako gorące chórzystki.
Szybko zapominają o swojej prawdziwej, krwiożerczej naturze, stają się sensacją w mieście i budzą zachwyt wśród gości dancingów. Zafascynowane życiem, które wypełnia taniec i śpiew. Zafascynowane ludźmi, którzy prowadzą nocne życie w knajpach, przelewając litry wódki – tego pragną doświadczyć dwie, młode, dorastające syreny, które polskiego nauczyły się na bułgarskich plażach. Natura przypomni o sobie w momencie najmniej przez nie oczekiwanym. Chęć zmiany tożsamości i poświęcenia dla miłości, sprowadzi je na zły tor… Klątwa dwóch sióstr, syren, spełni się.
Smutna bajka
O niespełnionych marzeniach, o niezgodzie z własnym „ja”, o przegranej walce z naturą i pragnieniu jej przezwyciężenia za wszelką cenę, o ryzyku, o przywiązaniu. O trudnym dojrzewaniu, dorastaniu w obcym miejscu, pierwszych rozczarowaniach, niedoścignionych miłościach, poszukiwaniu własnej tożsamości. Smutne, choć w tle słyszę hity z PRL-owskiego dancingu. Z jednej strony delikatne i subtelne dziewczynki, z drugiej bezpruderyjne i żarłoczne zwierzęta. Sceny intymne bardziej przypominają zwierzęce popędy niż ludzka pornografię.
Córki dancingu, reż. Agnieszka Smoczyńska/Źródło: materiały prasowe Kino Świat
Pełen synkretyzm form
Romans, horror, fantasy, komedia, burleska (uwielbiam!), film muzyczny. Właśnie. Raczej film muzyczny niż musical, choć z pewnością jest tutaj namiastka musicalu. Córki dancingu to niezależne kino. Jestem pewna, że nie każdemu przypadnie do gustu. Ba! Albo uznacie za arcydzieło, albo za totalną porażkę (mówię szczerze). To nie jest film „bestseller”, ale być może film kultowy – i to w Córkach… najciekawsze 🙂
Agnieszka Smoczyńska postawiła na realizm w swojej fantazji. Da się? Krwiożercze zęby syren, obślizgłe rybie ogony i zwierzęce, wręcz drapieżne! zachowania dziewczyn są jak prawdziwe. Ciałom naszych syren daleko do ślicznej Arielki. Ich ogony przypominają bardziej węgorza, a nawet obślizgłego węża! Reżyserka skutecznie przekracza granice dobrego smaku, miesza gatunki filmowe i łamie wszelkie konwencje. Czysty surrealizm w polskim kinie.
Film jak z odjechanego snu
Krótko: albo zachwyci, albo zbulwersuje. Polubicie lub znienawidzicie. Powiecie: wspaniale, że powstał tak odważny film! Lub zapytacie: po co nam tak beznadziejny film? No właśnie… Tyle zdań ile widzów. Ale jedno można (chyba) stwierdzić – brawa za odwagę dla reżyserki, która nie bacząc na reguły, przepisy, i widza również, w pełni zrealizowała totalnie odjechaną i śmiałą wizję. Całkowicie niepoważną, odartą ze wszelkich schematów, w stu procentach kontrowersyjną i tym bardziej przerażającą! Cóż, dorośli też potrzebują bajek. Prawda?
Tańczące syreny
Trzy sceny szczególnie przykuły moją uwagę. Czy wynika to z tego, że są naprawdę dobre, czy raczej byłam spragniona tańca na ekranie – nie wiem. Choreografia w domu towarowym jest energiczna, żywiołowa, przestrzenna i musicalowa. Układy nakładały się na siebie, przerywały solowymi popisami. Działo się wszystko, był taniec i śpiew, podnoszenia, powtarzane ruchy, popisy akrobatyczne. I bardzo dobrze!
Córki dancingu, reż. Agnieszka Smoczyńska/Źródło: materiały prasowe Kino Świat
Podobny styl zachowała scena pod Pałacem Kultury. Typowo musicalowa kamera kręciła od góry wirujących tancerzy, kolory mieniły się jak w rewii, nie zabrakło kiczu, a radosny tłum tancerzy niemalże fruwał wokół dwóch syren.
Naprawdę niesmaczna scena to ta pomiędzy Złotą (Michaliną Olszańską), a policjantką (Katarzyną Hermann). Intymny wokal, sensualna choreografia, namiętne uniesienia kobiety i… ryby (w pewnym sensie). Dla mnie mogłoby jej w ogóle nie być. Ale fajnie, że były fragmenty burleski! Ponętnie tańcząca Magdalena Cielecka przykuwała uwagę kocimi ruchami, a jej ciało płynęło w tańcu.
Córki dancingu, reż. Agnieszka Smoczyńska/Źródło: materiały prasowe Kino Świat
Mam wrażenie, że Państwo od ruchów i tańca (tych barwnych choreografii i tych mniej kolorowych), zarówno Jarosław Staniek, jak i Kaya Kołodziejczyk, doskonale wpasowali się w formę oraz klimat filmu. Podobnie jak siostry Wrońskie, chyba spełnili wizję reżyserki. To dzięki roztańczonym scenom grupowym (zwłaszcza w domu towarowym), i tym indywidualnym choreografiom, mogę (możemy!) spojrzeć na ten film również od strony ruchowej, tanecznej, muzycznej, wokalnej – musicalowej właśnie 🙂
Musical czy film muzyczny
Daleko nam do londyńskiego West Endu i nowojorskiego Broadwayu. Choć mamy swoją polską namiastkę musicalu (Teatr Roma, Gliwicki Teatr Muzyczny, Teatr Muzyczny im. Baduszkowej w Gdyni, Rewiowy Teatr Sabat, Studio Buffo, Teatr Rozrywki w Chorzowie, teatry muzyczne w Łodzi, Poznaniu, Toruniu czy Lublinie), pojawiają się szkoły (Gdynia, Gliwice) i wydziały musicalowe (Akademia Muzyczna w Łodzi), wciąż raczkujemy. Marcin Zawada przedstawiony w Programie 2 Polskiego Radia jako „dwójkowy specjalista od musicalu”, w rozmowie z prowadzącą audycję Wybieram Dwójkę Justyną Piernik, zwrócił uwagę na ważną rzecz:
– Wbrew temu, co się u nas sądzi, musical to jeden z najtrudniejszych gatunków zarówno scenicznych, jak i filmowych. Brać się za ten gatunek to zadanie karkołomne – powiedział Marcin Zawada. – Jednak „Córki dancingu” nie są musicalem. Niektóre sceny są wprawdzie klasycznie musicalowe, ale w całości należy nazwać obraz filmem muzycznym.
Źródło: poskieradio.pl*
Pełna zgoda! Cztery sceny taneczne to za mało, żeby mówić o musicalu. W Córkach… grał głównie wokal i muzyka. A w musicalu słowo króluje na równi z tańcem. Dialogi muszą być i porządnie wyśpiewane i doskonale wytańczone. Granica między musicalem, a filmem muzycznym jest cienka. Ale jest.
Nie mam jednak nic przeciwko, żeby musical wracał nawet w takiej namiastce jak Córki dancingu. Nie tylko do teatrów (tutaj też często jest tylko próbą musicalu), ale i na ekrany.
Musical, sceniczny utwór muzyczno-dramatyczny, amerykańska odmiana operetki, powstała w Stanach Zjednoczonych na początku XX w. m.in. z elementów „musical comedy” i „music play”. W latach 30. i 40. XX w. ukształtowała się forma nowoczesnego musicalu, obejmująca fabułę, piosenki i taniec. Rozkwit gatunku przypadł na 2. połowy XX w. Przyjmuje się, iż pierwszym oryginalnym musicalem był Statek komediantów (1927) J. Kerna(muzyka) i O. Hammersteina II (libretto).
(…) Na terenie Polski oryginalny musical nie rozwinął się, ustępując tradycyjnie obecnej na scenach operetce. Teatry dramatyczne w Polsce dokonują wszakże prób muzyczno-dramatycznych, zbliżając się do wzorca musicalu. Cenionymi twórcami tego gatunku w Polsce są: J. Stokłosa, J.K. Pawluśkewicz, A. Strzelecki, J. Szurmiej, J. Józefowicz.
Onet.wiem – czyli co to jest za gatunek, ten musical? 🙂
Debiuty i gwiazdy
Przeobrażenie dwóch nastolatek w kobiety oglądamy oczami… kobiety. Debiutująca reżyserka Agnieszka Smoczyńska puściła wodze fantazji. Jej fabularny debiut został nagrodzony dwukrotnie: Złoty Lew za debiut reżyserski oraz Kryształowa Gwiazda Elle. W jej baśń ochoczo wkroczyły gwiazdy polskiego kina: Kinga Preis, Andrzej Konopka, Magdalena Cielecka, Katarzyna Herman, Jakub Gierszał. Dwie młode aktorki: Marta Mazurek (Warsaw by Night) jako Syrena Srebrna i Michalina Olszańska (Anatomia Zła) jako Syrena Złota, mogły pokazać wachlarz swoich możliwości aktorskich, wokalnych i tanecznych. Muzyka w wykonaniu sióstr Wrońskich Barbary i Zuzany z zespołu Ballady i Romanse doskonale wpasowała się w klimat musicalu.
W filmie niosą się również nowe aranżacje słynnych dancingowych hitów z lat 70. i 80, m.in. Daj mi tę noc zespołu Bolter, Bananowy song zespołu VOX z choreografią Betty Q oraz piosenkę I feel love, Donny Summer, którą doskonale interpretuje Kinga Preis. Piękny głos i śpiew Kingi Preis przyciągał uwagę, cóż, każdego. Scenariusz napisał Robert Bolesto, znany z równie odjechanego, choć w inny sposób filmu – Hardkor Disko. Obślizgłe ogony syren, jak z horroru! to z pewnością doskonała i wytrwała praca kostiumologa, Katarzyny Lewińskiej. Scenografię rodem z lat 80-tych stworzyła Anna Pabisiak. Za choreografię i ruchowe prowadzenie aktorów odpowiada przede wszystkim Kaya Kołodziejczyk, a kilka choreografii należy do Jarosława Stańka.
Film Córki Dancingu Agnieszki Smoczyńskiej należy oglądać z dystansem. Na początku może sprawia wrażenie przyjemnej bajki, ale szybko okazuje się, że to niepoprawny, szalony, śmiały i bulwersujący horror! Z pewnością kino dla odważnych widzów. Tych rozkochanych w kinie niezależnym. Oni koniecznie powinni obejrzeć Córki… Inni niech lepiej sobie odpuszczą. Można przeżyć niepotrzebny szok.
Można też przekonać się do Córek… po pewnym czasie, po przemyśleniu. Nawet jeśli pierwsze wrażenie było mieszanką dziwnych uczuć i myśli, z przewagą tych złych (patrz, ja) 🙂
A.
*Audycja: Wybieram Dwójkę
Prowadząca: Justyna Piernik
Rozmowa została wyemitowana 28 grudnia 2015 roku o 16.15.
Marcin Zawada – dziennikarz Programu 2 Polskiego Radia
Marcin Zawada jest również współautorem (wraz z teatrologiem Jackiem Mikołajczykiem) audycji Ten cały musical emitowanej w każdą niedzielę o godzinie 17.00. Pozycja obowiązkowa dla zakochanych w musicalu!
Odsyłam do źródła – Ten cały musical w Dwójce 🙂
Dystrybutor: Kino Świat/Facebook: Lubię Kino
Córki dancingu – FilmPolski.pl
Kaya Kołodziejczyk – oficjalny fanpage
Kaya Kołodziejczyk – taniecPOLSKA[pl]
Recenzje do poczytania:
napisanetancem.wordpress.com 