Wieczór z tańcem w MIK-u (I)

Klasyczny balet przeplatany performance’em ruchowym. Uczące się jeszcze baletnice na jednej scenie z maturzystami „baletówki”. Pomiędzy nimi tancerze współcześni o zupełnie innym zakresie ruchowym. Oto właśnie uporządkowany miszmasz teatralno-taneczny. Teatr tańca z Elektoralnej 12. 

„Byłam punkiem”

Do rozmowy z Izą Borkowską szykowałam się od dłuższego czasu. Raz byłyśmy nawet umówione. Nie wyszło. Tym razem się zawzięłam. Przyjechałam do Domu Kultury Śródmieście w Warszawie i… w progu przywitała mnie pełna energii, tryskająca humorem, zmotywowana i już roztańczona (a był sobotni poranek) kobieta. Usiadłyśmy na kanapie i wreszcie miałyśmy chwilę na rozmowę (choć czas gonił, bo nad nami niecierpliwie rozgrzewały się jej młode tancerki) – rozmowę o tańcu Izy.

Bollywood po Łódzku

Z czterech opowieści, kilku złożonych historii, wielu wymieszanych bohaterów i mnóstwa energicznych przerywników, wybrałam ostatnią „bajkę”…  

Dancers – Superheroes

Sami mówią o sobie, że superbohaterami to oni nie są. No tak. Bo to zwyczajni bohaterowie. Fascynują się ruchem, którym pragną jedynie postawić widzów na nogi. 

Kto nie słyszał o pani Mazurównie?

Odważna, brawurowa, utalentowana, konkretna, zdecydowana, Polka, paryżanka, matka, żona, córka, baletnica, tancerka – Jedyna. Taka. Gwiazda polskiej sceny tańca lat ’60. 

„To fortepian jest pijany. Nie ja”

Czy spektakl muzyczny (taneczny) potrzebuje fabuły? Wystarczą różne piosenki przeplatające się w musicalu? To widz nie potrzebuje już historii, tłumaczenia ani opowieści? Ignorancja czy styl – zastanawiam się.