Scena tańca studio – dzień trzeci

18 marca 2017 by Napisane tańcem Dodaj komentarz

Kobieta idealna, wojownik, domowa gwiazda estrady – to tylko kilka określeń, które mogłyby przewinąć się podczas spektaklu „Emergency plan/plan ewakuacji” w chor. Piotra Stanka traktującym o współczesnym wyobrażeniu ikony „kobiety idealnej”.

Plastikowe krzynki i siła rozmachu

Dwie tancerki, Katarzyna Kania oraz Dominika Wiak, przechodzą podczas spektaklu od burzliwych i krwiożerczych zawodniczek rzucających po scenie czym popadnie (a głównie skrzynkami po piwie) aż po delikatne i pełne powśiągliwości damy o miękkich ruchach. Dialog między bohaterkami toczy się nieustannie przez cały spektakl. Raz na siebie krzyczą, by następnie wykrzyczeć emocje poprzez taneczna walkę. Wykonawczynie poruszają się w obrębie techniki tańca współczesnego, a także fragmenty choreografii silnie zainspirowane sztukami walki. Momentem przełomowym było oddzielenie się tancerek na scenie i odegranie przez jedną niezwykłego utworu na użytecznym instrumencie, jakim stał się plastikowa suszarka na pranie. W tle ciągłej gonitwy towarzyszyły widowni stare, jowialne radiowe hity puszczane z wiekowego radia za specjalną czerwoną zasłonką.Dużo sprzeczności, rozrzutne zawładnięcie przestrzenią i szkolne przedstawienie tematu. Trzeba jednak przyznać, że tancerki poradziły sobie z żywiołową choreografią oraz pewnego rodzaju humorystycznym wydźwiękiem.

Emergency Plan, chor. Piotr Stanek, Źródło: materiały prasowe Teatr Studio

Żywiołowość w muzyce i obrazie

Muzyczna oprawa „Tempus Fantasy” Teatru Muzycznego Capitol we Wrocławiu w choreografii Jacka Gębura naprawdę zachwyca. Jednym z ważnych czynników do powstania spektaklu była płyta Katarzyny Borek i Vojto Monteura pod tym samym tytułem. Muzycy grają na żywo podczas spektaklu i są jego niezwykle ważnym elementem – Katarzyna Borek na fortepianie, Vojto Monteur, a właściwie Wojciech Orszewski, używa elektroniki. Spektakl rozpoczyna się od wejścia muzyków na scenę, którzy zajmują symetrycznie miejsca po lewej i prawej stronie.

Oprócz muzyki kolejnym wzbogacającym elementem jest obraz z projekcji video autorstwa Jakuba Lecha i Jakuba Hadera , który dopowiada i komentuje wydarzenia na scenie. Widzowie oglądają multimedialne widowisko, odwołujące się do wrażliwości twórców spektaklu i nie tylko, gdyż to ciekawe przeniesienie postaci ze spektaklu do wirtualnej rzeczywistości. Spektakl całościowo ogląda się z największą przyjemnością. Choreografia spektaklu opiera się o modern dance – współczesną klasykę, z wykorzystaniem różnych form tańca współczesnego. Z niezwykłą tęsknotą ogląda się płynących po scenie tancerzy, który wykonali wspaniały popis czystości ruchu. Najbardziej jednak przykuła moją uwagę Ilona Gumowska, która w długiej sukni była wprost zjawiskowa. Spektakl przedstawia ludzką społeczność, której członkowie pomimo wielu różnic w podejściu do świata musi umieć się porozumieć dla własnego dobra i rozwoju. Kiedy dwoje osób ze społeczności znajduje w sobie miłość, reszta z zazdrości pragnie ich rozdzielić. Spektakl traktuje o zbiorowości, w której wpływ innych jednostek ludzi jest ogromny. Należy jednak nie zwracać na nih zbytniej uwagi i iść przed siebie, nie zapominając równocześnie o ich obecności. Spektakl godny polecenia!